De dag begint met een verbandwissel van een hondje dat een eigenaar heeft, maar die zelf de verzorging niet op zich kan nemen omdat het hondje flink van zich afbijt. Dus om de twee dagen krijgt het hondje een verdovend prikje en kunnen wij de wond verzorgen en opnieuw verbinden. In dit klimaat kun je een verband niet te lang laten zitten ivm vliegen(larven) en smetten omdat het verband nat wordt. De wond zelf is zo diep dat de botjes zichtbaar zijn, maar het gaat steeds beter.
De DCRS heeft naast een kliniek ook een tempel-project. Dit houdt in dat men rondes maakt over het eiland, de tempelhonden naloopt en de monniken leert hoe ze voor de honden kunnen zorgen. Tempelhonden zijn in principe zwerfhonden, dus in eerste instantie is het niet logisch dat de monniken voor de honden zorgen. Dit zijn ze in de tijd wel gaan doen, maar ze komen middelen tekort wanneer het echt misgaat. Dan wordt die hond even meegenomen naar de kliniek en later, wanneer de hond weer in orde is en gecastreerd, teruggebracht naar de desbetreffende tempel.
Niet alles wat we doen verloopt succesvol. De amputatiewond van begin deze week is toch flink gaan ontsteken en opengegaan. Gevolg is dat we nu al het ontstoken weefsel zoveel mogelijk verwijderd hebben, de wond zo goed mogelijk gereinigd en een drain hebben aangelegd. Dit zijn soms frustrerende patienten en tegelijkertijd weten we dat we deze strijd waarschijnlijk wel gaan winnen, al is het dan via een omweg.